"We've withered away and our hearts are torn from yesterdays... I'm singing my blues."

 CHAPTER ELEVEN

Pozory często mylą.

"I think I'm searching for something only I can do." ~ T.O.P

     - Jiyong-hyung! Tabi!

   Dziewczyna spojrzała w naszą stronę i instynktownie przystanęła. Twarz momentalnie spochmurniała, nabrała poważnego dystansu. Widziałem zmieszanie na jej obliczu i... tak, to było przerażenie. Starałem się uspokoić rozszalałe serce, widząc jak Seungri zmierza ku nam żwawym krokiem, ciągnąc za sobą powlekającą nogami Jasmine. Widać było jak na dłoni, że stara się stawiać delikatny opór, nie dając po sobie tego poznać, ale niezbyt przywiązałem do tego wagę - ważniejsze było nowe, szokujące odkrycie.

   Ich dłonie, które wcześniej wydawały mi się zwisać swobodnie, były w rzeczywistości splecione. Jej palce zaciśnięte kurczowo na jego dłoni. Na dłoni Seungri. Nigdy wcześniej nie widziałem, ażeby w jakikolwiek sposób dotykała innego członka zespołu. Mój mózg nie mógł przetworzyć tych informacji w tak szybkim tempie, więc jedynie patrzyłem tępo w niewielką, bardzo zacieśnioną przestrzeń pomiędzy ich biodrami. Czułem się głupio oraz obco.

- V.I, dobrze, że cię widzę. Właśnie miałem iść powiedzieć pozostałym członkom, że teledyski będziemy kręcić w Nowym Jorku - oznajmił GD, chociaż miałem nieoparte wrażenie, że i jemu trudno opanować zdziwienie, ale standardowo zachowywał dobrą minę do złej gry.

Szkoda, że ja nie byłem taki wykwalifikowany w tej kwestii albo takie miałem wrażenie, bo nieustannie ktoś napomykał, że moja niezmienna ekspresja może istotnie zmylić człowieka. Modliłem się do jakiegokolwiek bóstwa, Boga czy też obojętnych mi na ogół sił wyższych, żeby w tym właśnie momencie ta moja unikatowa zdolność uaktywniła się w trybie natychmiastowym.

- A jeśli chciałeś coś od Tabi'ego, to... - zaczął Jiyong, ale Seungri podniósł szybko, niemal władczo rękę, aby go natychmiastowo uciszyć.

- To już nieważne. Zresztą to nie była sprawa niecierpiąca zwłoki - wzruszył lekceważąco ramionami, a ja poczułem coś dziwnego, autentycznie podobnego do uczuć, jakie chowałem głęboko w sercu od tamtego dnia, kiedy to rozpętaliśmy wojnę na stołówce, jednakże tym razem jedynie przygryzałem policzki od środka i tłumiłem w sobie rozniecający się w szybkim tempie ogień, chcąc odzyskać nad nim kontrolę.

- A wracając do tematu... Czy Jazi będzie mogła z nami pojechać?

     Jazi? Jazi?! Kim jest Jazi? Chwila moment...

   „Oh, miło mi. Przyjaciele mówią mi Jazi, ale wolę, abyś ty nazywał mnie Jasmine. Nie miej mi tego za złe, po prostu nieszczególnie cię polubiłam.”

   Przeniosłem powoli wzrok na Jasmine, gdy to cień zrozumienia przemknął po mojej twarzy i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że nieustannie się we mnie wpatruje. Wraz z momentem, kiedy próbowałem zmiażdżyć ją magnetycznym spojrzeniem, odwróciła gwałtownie głowę, nagle całkowicie zaabsorbowana postacią GD, nie dbając o to, że wszystko rozszyfrowałem.

   A więc to nazywa się mentalny ból serca, tak? Ten niefizyczny ucisk, który niczym cichy morderca, przyczajony drapieżnik czeka niecierpliwie na swoją ofiarę, jednak wpasowuje się w najmniej odpowiedni moment. Duszności, których zwalczyć nie potrafisz. Rezygnacja, która obezwładnia ciało.

    Czego innego niby się spodziewałem? Czy ja... na coś liczyłem?

- Nie widzę przeszkód - Usłyszałem głos Jiyong'a jakby przez mgłę, jakbym nagle znalazł się w szklanej tubie, tuż poza ramą tych zdarzeń, a w dodatku wydawało mi się, iż minęła wieczność, a nawet dłużej od momentu, w którym padło to pytanie. - Sądzę, że będzie zdolna sama opłacić swój bilet - dodał znacząco, chcąc podkreślić, że nie ma zamiaru być litościwym dla „darmozjadów”.

- Wybaczcie mi - wypaliłem ni stąd ni zowąd, nie zapanowawszy nad własnym językiem oraz drętwą postawą ciała. - Zapomniałem, że Dae na mnie czeka. Zobaczymy się na planie - machnąłem sztywno ręką, wymusiłem sztuczny uśmiech i odwróciłem się.

  Za zakrętem wypuściłem powietrze z płuc i przetarłem czoło jakbym usiłował wyzbyć się wyimaginowanego potu.

- Aish, uspokój się! - warknąłem ostrzegawczo pod nosem, przyciskając pięść do nieustępliwie szalejącego serca, wściekły na siebie oraz oczywiste reakcje organizmu. - To nic wielkiego. Przyjaciele też się trzymają za ręce... prawda?

    Już niczego nie byłem pewny. Pustka w mojej głowie wypełniła się pytaniami. I żałowałem, że musiałem tego doświadczyć, bo głupota ludzka wydawała mi się lepsza niż bolesna świadomość oraz możliwość rozważania najróżniejszych dróg. To nie dla mnie. Nie dla bingu.

   W istocie wróciłem do pozostałych i naprawdę zamierzałem porozmawiać z Daesung'iem, ale nie o tym czego doświadczyłem - o czymś, co mogło odwrócić moją uwagę. Jak zawsze, uciekałem od problemu jak najdalej tylko potrafiłem. Zobaczyłem go zabawiającego Taeyang'a, dlatego też nie widziałem innej możliwości jak przyłączenie się do całej farsy. Przez parę dobrych minut naprawdę zatraciłem się w tym, co miało miejsce - nikt nie potrafił mnie tak rozbawić jak D-Lite i SOL najwyraźniej podzielał moje zdanie, włączając się do zabawy. Wszystko jednak prysło niczym bańka mydlana, kiedy G-Dragon oraz Seungri znaleźli się wśród nas, wprowadzając niezręczna, ociężałą atmosferę.

    - Hyung, nie wyglądasz jakbyś się cieszył z wyjazdu do Ameryki - zaczepił mnie skołowany Daesung tuż po tym jak sesja zakończyła się na dobre, a towarzyszyły temu pokłony, oklaski i głośne okrzyki aprobaty oraz podziękowania za ciężką pracę.

Miał minę zbitego pieska jak gdyby moja kamienna twarz odbijała się na jego aktualnym stanie nastroju. Pokręciłem delikatnie głową i specjalnie dla niego przywołałem najszczerszy uśmiech na jaki było mnie stać, aby nieco go udobruchać. Nie chciałem, żeby się martwił.

- Cieszę się. Wiedziałem trochę wcześniej niż wy i już wylałem całą radość z siebie. Mam swoje limity, Daesung-ah - przekrzywiłem nieznacznie głowę, wpatrując się w plecy maszerującego przed nami Taeyang'a.

- Kłamczuch... - wymamrotał jeszcze bardziej przygnębiony D-Lite i zagryzł nerwowo wargę, obawiając się, że nie znajdzie sposobu, ażeby wzbudzić we mnie salwę śmiechu. - Może i tobie się wydaje, że nikt nie wie, ale ja wiem, hyung. Znam twoje oblicza i choć tego nie pokazujesz, wiem, kiedy jesteś szczerze szczęśliwy, a kiedy starasz się komuś przypodobać. Mnie nie oszukasz, Tabi-ssi - wydął buntowniczo usta, oskarżając mnie o nieszczerość wobec niego.

- Tak? To co mną teraz kieruje? - fuknąłem z irytacją, ale, dzięki niebiosom, nie odbiło się to w tonie mojego głosu, przez co zabrzmiał całkiem łagodnie.

- Hm... Myślisz, że ci powiem? Wtedy w ogóle przestaniesz ze mną rozmawiać. Oh, chincha.... - westchnął teatralnie, machnął ręką niczym oburzona panienka i przyspieszył kroku.

      I choć bardzo chciałem się śmiać, nie mogłem.

*

[podkład muzyczny] 
{czytasz na własną odpowiedzialność}

    Zanim jednak byliśmy gotowi do wyjazdu, okazało się, że pojawił się poważny problem. Problem związany z jedną z piosenek, które znajdowały się na liście. G-Dragon zażądał trzech teledysków do promocji nowego albumu, ale dyrektor wytwórni, CEO, nie do końca ugodowo szedł na taki układ, gdyż twierdził, że nie wszystkie wytypowane piosenki są odpowiednie. Miał szczególną awersję do „Blue”, ponieważ jej kompozycja z niewyjaśnionych powodów mu nie odpowiadała, dlatego nakazał nam nadać jej inny charakter - twierdził przy tym, że w porównaniu do innych nie jest szczera. W efekcie odłożyliśmy ten temat na później, chociaż to miał być pierwszy teledysk, do którego kręcenia się przymierzaliśmy. Rezultat był taki, że nasz wyjazd do Stanów Zjednoczonych został odroczony, a my zaczęliśmy od końca.

      Od wow, fantastic baby i boom shakalaka. Dosłownie.

    Może to i nawet lepiej? Gdyż po wypadzie do Nowego Jorku moje już i tak wystarczająco duże wory pod oczami jeszcze bardziej by się pogłębiły, nad czym załamywałaby ręce moja stylistka. Wówczas prawdopodobnie musiałaby smarować moje oczy węglem, a nie kredką czy też eye-linerem, aby dokładnie przykryć efekty nieprzespanych nocy. I tak przez ostatnie kilka dni mój sen skrócił się do skąpych dwóch godzin, dlatego też na planie teledysku wyglądałem niczym rasowy zombie. A przez tony makijażu i „asfaltu” na mojej twarzy nieustannie musiałem się powstrzymywać od pocierania szczypiących oczu. Czułem się okropnie... niewyspany.

     Ziewnąłem przeciągle, ale dyskretnie, aby nie zauważył tego Daesung, który bez krępacji napinał mięśnie nagiej klatki piersiowej, próbując wczuć się w klimat teledysku, na którego planie aktualnie się znajdowaliśmy. Zerknąłem w dół, na swój zabójczo rzucający się w oczy strój i zacząłem bawić się jedną z odznak, które ozdabiały przepasającą mnie szarfę.

- Wyglądam jak podrasowany Napoleon - wymruczałem do siebie i pokręciłem z rezygnacją głową, jednak Dae i tak podchwycił temat.

- Myślisz? Wydaje mi się, że Taeyang lepiej by się nadawał. Ze względu na wzrost - Przy ostatnim zdaniu D-Lite znacząco ściszył głos i rozejrzał się niespokojnie, ale chochlikowaty, nieco wredny uśmieszek błąkał się po jego ustach.

    Po chwili podskoczył gwałtownie, popychając mnie całkowicie z przypadku do tyłu, a towarzyszył temu niekontrolowany jęk bólu oraz zaskoczenia. Odwrócił się spanikowany i ujrzał czatującego tuż za nim Taeyang'a, który usiłował rozgromić go groźnym spojrzeniem godnym jego psa, Boss'a, ale jak na tak radosnego chłopaka przystało - nie za bardzo efektywnie mu to wychodziło. Ja w międzyczasie próbowałem się pozbierać spomiędzy porozstawianych w tym niefortunnym miejscu tekturowych kartonów, zastanawiając się czy ten chrupot należał do którejś z moich kości czy też przedmiotów materialnych znajdujących się wewnątrz wspomnianych pudeł. Dopiero kiedy odnalazłem podłoże pod swoimi stopami, poczułem tępy ból w nadgarstku tej feralnej ręki, która była kontuzjowana od tamtego pamiętnego dnia na diabelskim młynie.

- Cholera, hyung! Nic ci nie jest?! - Ręka Dae znalazła się na moim ramieniu, potrząsając nim lekko, podczas gdy oczy usiłowały nawiązać kontakt z moimi, nawet jeśli uważałem to za zbyteczne oraz niezręczne.

Starałem się nie ruszać ręką, aby przypadkiem nie zdradzić swojego aktualnego stanu, który wskazywał jedynie na „znośny”. Wolałem nie zaprzątać im głowy takim nieistotnym szczegółem, dlatego też pokręciłem stanowczo głową w przeczący sposób. Nie musiałem kwapić się o otrzepywanie stroju, ponieważ zapalczywie zabrał się do tego Daesung we własnej osobie, poczuwawszy się do winy całego zajścia, chociaż sprawcą pośrednim był SOL.

- Już w porządku, Daesung-ah - Ruchem wolnej, sprawniejszej ręki uspokoiłem go i delikatnie odsunąłem na bezpieczną odległość, na co on zareagował nerwowym skinięciem głowy. - Nie musisz się o to martwić. Przypadki chodzą po ludziach - uśmiechnąłem się z łagodnym wzruszeniem ramionami. - W każdym bądź razie pójdę sprawdzić czy skończyli już kręcić scenę Jiyong'a.

I zostawiłem go centralnie w szponach Taeyang'a. Cóż, niektóre rzeczy są nieuniknione.

    W rzeczywistości nie miałem zamiaru iść na plan, bo doskonale wiedziałem, że choć zaczęli kręcić całkiem dawno, to GD i jego chorobliwy perfekcjonizm nie pozwolą tak szybko skończyć. Pocierając obolały nadgarstek, ruszyłem w kierunku garderoby. Podświadomie kogoś szukałem - osoby, z którą nie miałem ostatnio specjalnie dobrych stosunków.

    Jasmine unikała styczności ze mną jak diabeł święconej wody czy też wampir czosnku. Jej relacje najlepiej układały się z Pandą, co było dla mnie szokującym odkryciem niczym wylany na głowę kubeł lodowatej wody z samego rana. Nie kojarzyłem, aby pojawił się powód dla których ich relacje mogły się tak gwałtownie ocieplić. Jedyny moment, kiedy znalazłem się blisko niej - a bynajmniej bliżej niż porządne dwa metry - była niedawna podróż samochodem na plan. G-Dragon odstąpił jej swoje miejsce tuż obok mnie i wcisnął się pomiędzy Daesung'a oraz Taeyang'a na tylnych siedzeniach. Mimo iż obydwoje patrzyliśmy w przeciwnych kierunkach, podziwiając dobrze znane scenerie ulic za oknem, czułem jak silne oddziaływania magnetyczne próbują zaciągnąć mnie do Jasmine. Był mi niemiłosiernie gorąco, zważywszy na zimową porę roku, ale stanowczo powstrzymywałem się od nieustannego poprawiania kołnierzyka. Byłem w potrzasku.

    Spodziewałem się, że w garderobie zastanę Seungri, który zapewne będzie próbował doprowadzić swój wygląd do czystej perfekcji - jak zawsze. Nie miałem szczególnej ochoty na zmierzenie się z nim i jego opryskliwym zachowaniem, ale czułem, że to miejsce, w którym teraz powinienem być. Nie do końca potrafiłem wyjaśnić to uczucie.

    Otworzyłem drzwi i podniosłem głowę, otwierając usta w celu wydobycia dźwięku, ale na tym się skończyło. Nawet nie kwapiłem się o ponowne ich zamknięcie, ponieważ widok był zbyt „orzeźwiający”, aby opisać go słowami.

    Przed lustrem stała Jasmine z nisko pochyloną głową i... Nie, to nie to co myślicie, bezwstydne zboczeńce. Ona najzwyczajniej w świecie sterczała tam z rozpiętą na plecach śnieżnobiałą suknią, która ciągnęła się jedwabnymi falami po brudnej, zakurzonej podłodze, a jej dłonie sięgały zapięcia stanika i usiłowały poprawnie go umiejscowić. Widziałem łagodnie zarysowaną, smukłą linię ciągnącą się wzdłuż jej pleców i nie potrafiłem oderwać wzroku od tego ciekawego zjawiska. Czułem się niczym profesjonalny podglądacz, ale perspektywa zostania z nią tutaj sam na sam wprawiała moje kolana w dziwne, niezrozumiałe, ale bardzo efektowne drżenie. Nie wiedziałem co tu robiła ani dlaczego przyodziała ozdobną suknię, ale to nie był istotne.

     Widziałem dojrzałą kobietę, a nie dziewuchę z rozwianym beztrosko włosem.

- TOP~! - wydała z siebie zduszony okrzyk, kiedy jej wzrok spoczął na odbiciu lustrzanym, dostrzegając moją sylwetkę w tle; głęboko w niedostępnych czeluściach duszy przeklinałem takie niefortunne rozstawienie luster. - Czyś ty...?! J-Jak możesz?!

W akcie obronnym jej ręce skrzyżowały się na klatce piersiowej, chociaż to jej łopatki były wystawione na zdradzieckie światło reflektorów. Odwróciła się pospiesznie przodem, starając ukryć odkryty fragment ciała, ale szybko zdała sobie sprawę, że lustra wciąż ukazują więcej niż powinny. W efekcie końcowym przykucnęła w zabawny sposób, skulona, nie przejmując się, że w ten sposób może zniszczyć suknię, która nawet nie należała do niej. Głowę miała spuszczoną, ale mimo cienia padającego na jej osobę, wyobrażałem sobie czerstwe rumieńce okalające jej policzki.

- Mógłbym ci pomóc - wyrecytowałem zanim zdążyłem zahamować swój język każdą możliwą obelgą pod swoim własnym adresem.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że nawet nie poczułem wstydu. Jedynie zmieszanie zaistniałą sytuacją. Co lepsze - brzmiałem jak niezaspokojony seksualnie nimfoman.

- Chciałbyś! - burknęła buntowniczym, łamiącym się głosem Jasmine spomiędzy kolan. - Zwariowałeś do reszty! Dlaczego nie zapukałeś?! Tak robią kulturalni ludzie, hm. I ty nazywasz siebie dżentelmenem? Śmieszne, doprawdy. Uśmiałam się... - prychała nieustannie pod nosem, ale jej głos znacznie tracił na sile z każdym kolejnym słowem. '

     Zapadła cisza, a ja czułem, że tylko ułamki sekund dzielą mnie od triumfalnego zwycięstwa. Niedługą chwilę czekałem, aż Jasmine podniesie się wolno ze swojego miejsca i wciąż unikając kontaktu wzrokowego ponownie odwróci się do mnie plecami.

- Czyń swoją powinność, matołku - wymamrotała urażonym, ale jednocześnie pokornym głosem.

     Moje życie jest piękne.

     Szkoda tylko, że przez kilka krótkich sekund.

*

Przecież wiem, że tak teraz wyglądasz, drogi czytelniku. Nie masz się czego wstydzić, wszyscy przez to przechodzimy każdego dnia, haha. Cóż, to prawdopodobnie najbardziej erotyczna scena w całym opowiadaniu, więc się nacieszcie. Tak, jestem złośliwcem. Dodałam to "warning" tylko dlatego, że nie chcę mieć z tego powodu żadnych problemów, nawet  jeśli owa scena nie zawierała zbytnio wyeksponowanych treści erotycznych. Niemniej jednak, przezorny zawsze ubezpieczony.

Dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem! 

Nawet nie wiecie jak moje serce się na ten widok raduje - kij ze SPAMem, tacy ignoranci zawsze się znajdą, ale przecież nic na to nie poradzę, prawda?
Co do sidestory z Taeyang'iem - planuję je dodać dopiero, kiedy zrobi się naprawdę gorąco, aby was wkurzyć urywaniem akcji w połowie, huehuehue. 

Zostałam nominowana do LIEBSTER AWARD, w związku z tym odpowiedzi znajdziecie TU.

Twórcą nowego szablonu jest nie kto inny jak moja ukochana, cudowna Snooki.

Jednakże dedykacja tym razem idzie do Palliny. Za to, że tak świetnie mi się z Tobą rozmawia, a także za to, że postarałaś się szybko nadrobić całe opowiadanie, chociaż wcale nie musiałaś. Dziękuję, kochanie! <3

Przepraszam za długość jak stąd do Nibylandii.

Tacos rule,