"We've withered away and our hearts are torn from yesterdays... I'm singing my blues."

CHAPTER TWELVE

Im kto więcej ma, tym więcej chce.

„My weakness is if I give up once, I will not try the second time.”~ T.O.P

    Sekundy? Cóż, minęło dobrych parę minut, ale mnie wydawało się, że czas zmienił kierunek i płynął teraz zupełnie innym torem, na przekór mnie. Na przekór nam. Nikt nigdy nie powiedział, że będziemy w pełni kontemplować przyjemności płynące z tego nieco odrażającego i przygnębiającego świata.

    Dotarłem w końcu do Jasmine i podniosłem ręce, ale zdałem sobie sprawę, że dłonie drżą w nienaturalny, niemalże desperacki sposób. Przez warstwę mojej ogłupionej świadomości przedarł się fakt, iż jestem nieco zestresowany perspektywą dotykania damskiej bielizny, bo - wierzcie czy nie - nigdy nie miałem z takową do czynienia. Owszem, nawinęło się parę dziewczyn; jedna z nich nawet na okres całego roku, ale nigdy nie zaszliśmy do momentu, w którym musiałbym martwić się o zapięcie biustonosza.

- Jeśli spróbujesz... czegoś innego, to wyjdziesz stąd na rękach, bo kompletnie pozbawię cię nóg, także łapy przy sobie - usłyszałem stanowczy, ale nieco zbyt wysoki, znacznie słabszy niż naturalnie głos Jasmine, kiedy zabierałem się do roboty.

- Spokojnie, nie jestem tutaj od tego. Tylko... - syknąłem urażony w odpowiedzi, zamaszyście zapinając stanik, ale urwałem, gdy moją uwagę przykuła coś innego.

    Tym czymś była nieskazitelnie gładka skóra Anderson, która wprost zjawiskowo idealnie komponowała się z białym, satynowym materiałem sukni. Nie, nie chcę wyolbrzymiać, ale naprawdę było w niej coś magnetyzującego. Coś, co sprawiło, że zapragnąłem ją dotknąć.

  Opuszek palca wskazującego wylądował pomiędzy zniekształconymi pod wpływem chwilowego skrzywienia łopatkami i powędrował łagodnie wzdłuż linii kręgosłupa ku górze. Mimo iż natrafiałem na ledwo widoczne niedoskonałości skóry, miałem wrażenie, że przesuwam palec po delikatnej warstwie puchu śnieżnego. Reakcja ze strony Jasmine była gwałtowna i adekwatna do jej słów. Na krótką chwilę wygięła się w łuk, prostując gwałtownie plecy i raczej z zaskoczenia aniżeli pełnej świadomości, przydepnęła obcasem moją wystawioną na cierpienie stopę. I mogłem przysiąc, że w podobny sposób mógłbym stracić obydwie za jednym zamachem.

- Aish~! - wyjęczałem boleśnie i opadłem bezwładnie na jedno kolano, rozmasowując widoczny ślad obcasów na swoim ukochanym bucie, czując przy tym miliony rozgrzanych igieł wbijających się dokładnie w to oznaczone piekielnie miejsce.

- Mówiłam, że nie powinieneś ze mną zaczynać, ale jak zwykle nie słuchasz - warknęła skołowana Jasmine.

Podniosłem niechętnie głowę i dostrzegłem, że szkarłatne rumieńce oblekają nie tylko jej policzki, ale niemalże całą twarz jak gdyby to, co się stało chwilę temu, znacznie naruszyło jej granice pewności siebie. Ale to nie była jedyna rzecz.

     W jej oczach czaiło się przerażenie spłoszonego króliczka.

    Podniosłem się z powrotem na nogi, a ona zatrzymała mnie szybkim pchnięciem w klatkę piersiową w obawie przed kolejnym atakiem z mojej strony.

- Zrozum, tak będzie lepiej. Dla nas obojga - podsumowała z zaciśniętymi wąsko ustami i patrzyła na mnie zza kurtyny włosów, jednak było to raczej wyzywające spojrzenie.

- Mogłabyś mi to, z łaski swojej, wyjaśnić? - zarzuciłem z kilkusekundowym opóźnieniem, bardziej skupiając się na jej oczach aniżeli zaistniałej sytuacji.

- Nie wszystko w życiu dostajemy na tacy, Seunghyun - odrzekał z chłodną determinacją na twarzy, ewidentnie powracając do swojej poprzedniej postawy wszędobylskiej ignorantki.

Chyba po raz pierwszy tak formalnie użyła mojego imienia. Aż przeszły mnie autentyczne ciarki.

    Nie dane nam było dłużej drążyć tego tematu, bo szparę w drzwiach wypełniła głowa zatroskanego Taeyang'a, który machnął na mnie niecierpliwie ręką.

- Tutaj się chowasz, Tabi! Wyłaź, teraz twoja kolej. G-Dragon ma chwilę przerwy, bo jego włosy jakimś cudem zaplątały się w jego kreskówkowy tron - przewrócił znacząco oczami, a ja miałem ochotę wybuchnąć śmiechem, chociaż poczułem jak głaz na moim sercu osuwa się jeszcze bardziej, niemal przygniatając je do ściany komory.

- A tak właściwie... Jasmine, po co ci tak strój? - Wzrok Taeyang'a prześlizgiwał się po sylwetce dziewczyny, a ja poczułem dziwne ssące uczucie w okolicach żołądka, które nasiliło się, kiedy SOL rzucił okiem odbicie jej odkrytych pleców w lustrze; chociaż teraz, kiedy o tym wspomniał, sam zacząłem poważnie się nad tym zastawiać.

- Oh, to! - Jasmine opuściła bezwiednie ręce i dłonią przejechała po nieskazitelnie gładkim materiale. - To był pomysł Daesung'a. Stwierdził, że to niesprawiedliwe wobec mnie... No wiecie, wy się przebieracie, a ja stoję w łachmanach z boku. Tak więc załatwił mi tą suknię na ten jeden wyjątkowy raz.

     Chyba poślę mojemu dongsaeng anonimowe kwiaty.

*

[podkład muzyczny]

    Czułem się jak intruz.

   Zamarłem z łyżeczką w dłoni podczas leniwego mieszania kawy. Musiałem jakoś podnieść swój poziom energii, gdyż dochodziła czwarta rano, a my wciąż tkwiliśmy na planie teledysku. Cóż, bycie perfekcyjnym dla naszego cudownego fandomu wymaga poświęceń. To często kosztowało nas mnóstwo nieprzespanych nocy. Tak samo było i tym razem. Najzabawniejsze było to, że w tej porze trwania doby zwykle pojawia się jeszcze więcej pytań, a co za tym idzie - pojawia się mroczna strona ludzkiej natury. Dlatego to, co teraz przeżywałem, było niezwykle ciekawym doświadczeniem. I niewątpliwie piorunującym.

    Po raz pierwszym słyszałem, żeby to Taeyang podniósł głos na G-Dragon'a.

   Słyszałem o ich legendarnej kłótni w czasie szkolenia, co wydarzyło się dawno, dawno temu, ale podobno od tamtego czasu zakopali topór wojenny na wieki. Jak widać nie wszystko było tak idealne pomiędzy nimi jak wydawać się mogło. Tae nie był salonowym pieskiem GD, nawet jeśli większość ludzi tak reagowała na ich zażyłe relacje.

- Chyba ci odwaliło, Jiyong! Postradałeś zmysły?! - Taeyang nieznacznie podnosił ton swojego głosu, ale niosło to ze sobą takie pokłady wściekłości jakich wcześniej w nim nie wyczuwałem.

- Uspokój się, SOL. Weź głęboki wdech - Głos GD był znacznie spokojniejszy, matowy, wyprany z emocji, jednak usiłował nieustannie uciszyć rozgorączkowanego przyjaciela. - Nie zachowuj się tak gwałtownie, bo nas wsypiesz...

- Nas?! - ofuknął go urażonym tonem Taeyang. - Oh, co to, to nie! Sam sobie wszystko naprawiaj. Ja umywam od tego ręce - Usłyszałem szuranie krzesła i ciche prychnięcie, a po chwili zapadła głucha, przejmująca cisza, która wkrótce została przerwana całkowicie poważnymi słowami:

- Tylko spróbuj go skrzywdzić... Jeśli zobaczę go płaczącego przez ciebie, możesz pożegnać się z przyjacielską stroną mnie.

    W porę się zorientowałem, że jestem w nieciekawym położeniu, więc czmychnąłem szybko za automat z przekąskami, czekając na trzask drzwi. Przylgnąłem bokiem do ściany, staraj się zlać z jej kolorem, chociaż było to wyzwaniem, mając „szron” na głowie. Taeyang był zbyt zajęty swoim napadem wściekłości, że w ogóle nie rozglądał się po bokach, dzięki czemu pozostałem niezauważony, nawet w tak ekstrawaganckim stroju.

    Jeśli SOL się o coś pienił, to zapewne w obronie kogoś innego. Tak więc z tej trafnej dedukcji wynika, że ktoś został wystawiony na próbę z jednoznacznym niefortunnym końcem - albo dopiero zostanie. Oaza spokoju została gwałtownie zachwiana.

    Pchnąłem drzwi, których uprzednio nie zatrzasnął Taeyang, zważywszy na jego wrażliwość. Nawet kiedy się złościł, zdawał się być delikatny względem otaczającego go świata. Nie wiem czy warto było to uznać za zaletę, bo czasem chciałem, ażeby wrzasnął, darł się, krzyczał wniebogłosy, a nie dusił to wszystko w sobie i udawał obłudnie, iż nic go to nie obchodzi.

    G-Dragon siedział w skórzanym fotelu i rytmicznie uderzał palcami w jego oparcie, wpatrując się uporczywie w przestrzeń przed sobą. Atmosfera była niezręczna i ciężka - zwłaszcza, że dopiero co niemal wszystko podsłuchałem. Absurdalne wydawało mi się nawet mieszanie kawy.

- Co tam? - wydusiłem, czując, że nie zniosę tego gęstego, przytłaczającego powietrza.

- Nic specjalnego, po prostu odpoczywam. To wyjątkowo długa noc - odpowiedział w trybie natychmiastowym, zasadniczo posługując się wyuczoną z uprzejmości regułką.

- Aha - skomentowałem inteligentnie i wysiorbałem wyjątkowo głośno łyk kawy.

Dystans zwiększał się z każdą sekundą. Panikowałem, ponieważ miałem wrażenie, że jeśli teraz nic nie zrobię, później nie będzie już powrotu. Szczerze? Bałem się.

- Co myślisz o Jasmine? - zapytał znienacka Jiyong i wówczas jego wzrok spoczął na mojej osobie, chociaż chwilę temu ewidentnie ignorował moją obecność tutaj.

- Trudne pytanie... - postukałem się palcem wskazującym po brodzie i zerknąłem na sufit jakbym tam mógł doszukać się satysfakcjonującej odpowiedzi. - Wydaje mi się, że...

    Zawiesiłem się. Teraz, kiedy przyszło co do czego, teraz, kiedy mogłem na głos wypowiedzieć swoje myśli, wszystkie swoje obelgi pod jej adresem, wszystkie zażalenia i niewypowiedziane nigdy wcześniej skargi - nie potrafiłem znaleźć słów. Nic nie wydawało się być adekwatne do moich wewnętrznych, głębokich odczuć. Irytowało mnie to. Niemiłosiernie. I ilekroć otwierałem usta do udzielenia odpowiedzi, głos wiązł mi w gardle i nie dopuszczał do przepuszczenia tych prostych słów. Zastanawiałem się czy to przypadkiem nie wróży nieszczęścia.

- Rozumiem, nie musisz nic mówić - wzruszył lekceważąco ramionami Jiyong i pozwolił, aby łagodny uśmiech zagościł na jego ustach. - Sam nie potrafię się określić. Po prostu mąci mi w głowie.

W odpowiedzi jedynie skinąłem głową i nawet teraz nie mogłem przekonać się do wykrztuszenia czegoś jeszcze, chociażby potwierdzającego tezę przedstawioną przez GD. Właściwie nie za bardzo przemawiał do mnie ten temat, wolałem skupić się na aktualnym stanie emocjonalnym mojego przyjaciela, a nie prezentował się on zbyt dobrze w moich aktualnych obserwacjach.

- Cóż, chyba powinienem sprawdzić co u pozostałych... - odezwałem się, naumyślnie przeciągając leniwie każde wypowiedziane słowo jakbym wciąż usilnie to rozważał.

Nie chciałem go zostawiać samego, ale jednocześnie nie miałem większego wyboru.

    Odwróciłem się w kierunku drzwi, kiedy to na nadgarstku poczułem ucisk jego dłoni. Najwyraźniej chciał mnie zatrzymać. Klasyka. Jednak to, co zrobił w następnej chwili, przeszło moje wszelkie pojęcie o dotychczasowych stosunkach międzyludzkich, a już zwłaszcza pomiędzy mężczyznami. Oplótł mnie w pasie i przyciągnął gwałtownie, egoistycznie, przez co wylądowałem na jego kolanach. Dziękowałem wszystkim strażnikom ludzkiego losu, że styropianowy kubek z kawą miał szczelną pokrywkę w wyniku czego nie musiałem szorować parkietu. Czułem jak jego policzek opiera się o moją łopatkę i chociaż mogłem ofiarować mu „wszystko” jako dobry przyjaciel, wciąż czułem się z tym niekomfortowo, dlatego usiłowałem zachować resztki godności, przesuwając się coraz to dalej od niego.

- J-Jiyong...? - wydukałem zbity z tropu.

- Przepraszam, to tylko na chwilkę - Wzmocnił ucisk w okolicach mojego pasa, ale ja poddałem się w walce, gdyż w jego głosie dosłyszałem coś nowego, rozdzierającego i zatruwającego wszystkie zakamarki zdrowego rozsądku.

Tego nie dało się opisać, jednak jednego byłem pewny.

     Coś się stało. Coś budzącego poważny niepokój. Ktoś kogo zranił. Albo nie - ktoś miał kogoś zranić. Potencjalnym drapieżnikiem miał być G-Dragon. Tak więc kto ma być ofiarą? 

*

TADAAAA.

Rozdział nudny i nudny. I ewentualnie nudny.

W dodatku krótki, co niektórych zadowoli, a innych zdołuje.

Ale nie martwcie się - kolejny w okolicach świąt. I może jeszcze coś do tego. 

Nie dedykuję nikomu, bo AŻ WSTYD. 

Bardzo gorąco dziękuję za wszystkie komentarze! To dla mnie cholernie dużo znaczy i nawet nie macie pojęcia jak bardzo mobilizuje do pracy! Mogłabym pisać całymi dniami, jeśli to miałoby być dla was. W szczególności pragnę podziękować witness, która zmobilizowała się do przeczytania całego opowiadania i opisała swoje uczucia względem każdego rozdziału.

W ogóle rozdział miał się ukazać z powodu wygranej Big Bang na MAMA 2012, gdzie zdobyli teoretycznie cztery nagrody - trzy jako zespół i jedną G-Dragon jako lider oraz solista. Cóż, nie wyszło, ale w życiu tak bywa. 

Wybaczcie mi także zaniedbanie waszych blogów!

Powodem jest moja praca jako wolontariusz. Od rana do późnego wieczora, także jest to misja trudna do zrealizowania. Jak tylko znajdę chwilę, to wszystko z przyjemnością nadrobię.

I ewidentnie udał się żart w poprzednim rozdziale, haha.

Tacos rule,