"We've withered away and our hearts are torn from yesterdays... I'm singing my blues."

 CHAPTER FOUR

Wysoki do nieba, a głupi jak trzeba.

 "Może sens is­tnienia leży w tym, żeby umieć istnieć?" ~ Autor nieznany 

        - Mogę ci zadać pytanie?

      Mijała już trzecia godzina. Siedziałem na ziemi, oparty plecami o ścianę i wpatrywałem się bezmyślnie w sufit. Już dawno porzuciłem nadzieję, że mój telefon magicznie znajdzie się w kieszeni, a lodowate i pozbawione czystej, ludzkiej litości serce Jasmine drgnie pod warstwą nieczułości. Na próżno zdały się moje groźby czy też namiętne uderzanie otwartą dłonią w szybę. Jej determinacja wyprzedzała moje błagania o dobre kilometry. W końcu postanowiłem zachować resztki godności i usiadłem pod ścianą. Skinąłem głową, bo nie miałem siły dźwignąć się na nogi i przemówić do mikrofonu.

- Dlaczego jesteś taki cholernie uparty? Nie proszę przecież o wiele. - Ponownie usłyszałem głos Jasmine, tym razem drżący od nutki zdenerwowania oraz zaniepokojenia.

Czyżby ewidentnie obawiała się, iż będę w stanie wytrwać w tym przekonaniu aż do śmierci?

Wzruszyłem ramionami. Przeniosłem wzrok na szybę i dopiero teraz zauważyłem, że Jasmine na powrót stoi na równych nogach, pochylając się ku mikrofonowi. Zza kaskady ciemnych, falowanych włosów widziałem jedynie jej tlące się buntowniczo, ale łagodnie niczym iskierki oczy. W końcu zdecydowałem się podnieść ze swojego miejsca, przez co na powrót znalazłem się przy mikrofonie. Dostrzegłem pewną zmianę na jej twarzy, jakby jawne zadowolenie, że w końcu udało się jej coś zdziałać.

- To, że tutaj jesteś nie upoważnia cię do szantażowania mnie, Jasmine Anderson. Nieważne jak bardzo będziesz naciskać, nic ci nie powiem. Przyjechałaś tutaj współpracować z nami, a nie przeprowadzać chore wywiady. Nie sądzę, aby te pytania cokolwiek ci pomogły. Poza tym twoja mama powinna cię nauczyć szacunku do starszych...

- Moja mama nie żyje. - przerwała mi brutalnie Jasmine, bezwiednie zaciskając dłoń w pięść.
Chociaż utrzymywała grobową minę, nawet z tej odległości potrafiłem dostrzec drgającą nierytmicznie dolną wargę.

- Oh... - wydukałem tylko w odpowiedzi, czując, że nawet w momencie mojej chwilowej wyższości ponad innymi, ponownie zostałem zepchnięty w cień ośmieszenia.

- Zmarła, kiedy miałam siedem lat. Tata zabrał mnie z powrotem do USA, bo stamtąd pochodzi. Uważał, że chociaż kocha Koreę bardziej niż swój dom rodzinny, nie może tutaj żyć bez swojej ukochanej. - Mówiła dalej oficjalnym, niemalże obojętnym tonem, jednak jej oczy zdradzały coś zupełnie innego.

Coś, czego nazwać nie potrafiłem. Coś, co sprawiało, że czułem duszący ucisk w klatce piersiowej.

- Tak więc dotychczas mieszkałam tam, zastanawiając się czy kiedykolwiek tutaj wrócę... Aż do momentu, w którym ta wytwórnia zgodziła się przyjąć mnie w kwestii zaplanowanego przez mojego ojca projektu. Uwierz mi, za żadne skarby nie chciałam tutaj przyjeżdżać, ale... może to właśnie jest moja chwila? Może to mój czas, aby coś zmienić?

      Jej głos diametralnie się zmienił. Zakończyła to gładko, z jawną nadzieją w każdym kolejnym słowie, jakby sama próbowała przekonać się do własnych przeświadczeń. Jej nieobecny wzrok spoczął na mnie, a na twarzy pojawiło się chwilowe roztargnienie. Gwałtownie odwróciła głowę jakby przestraszyła się mojego intensywnego spojrzenia.

- To nie miejsce i czas, żeby odpowiadać na zadane pytania. Ponadto, sądzę, że ty sama doskonale znasz na nie odpowiedzi. W końcu, jak powiedziałaś, jesteśmy do siebie podobni. Nawet jeśli uważam, że jest zupełnie odwrotnie. Skąd niby możesz wiedzieć jaki jestem naprawdę? - oznajmiłem po dłuższej chwili ciszy i ściągnąłem słuchawki, odwieszając je z powrotem na swoje miejsce.

*

/podkład muzyczny/

      Gdy skaczesz ze szczytu, przez ułamek sekundy znajdujesz się ponad najwyższym punktem, aby następnie runąć na samo dno. Większość ludzi podejmuje się tego wyzwania, podczas gdy pozostali wybierają bezpieczniejszą drogę bądź zatrzymują się przy ziemi, wiodąc proste, do niczego niezobowiązujące życie. Są tacy, którzy trzymają skrzydła blisko siebie, podczas gdy inni testują ich rozpiętość. I nieważne jak długo uda ci się utrzymać w powietrzu, w końcu opadasz w dół. Nawet ptaki mają swój limit. A jeśli zbytnio przeważysz szalę swoich możliwości, spadniesz szybciej niż możesz przypuszczać. Kalkulacje nigdy nie wnoszą niczego dobrego do życia. I choć spontaniczność jest w stanie ściągnąć na ciebie masę nieszczęść, czasem działa bardziej efektownie niż bierne obserwowanie jak życie przemyka ci pomiędzy palcami.

      Jeszcze nie wystartowałem, zwlekałem z rozpoczęciem nowego rozdziału w moim życiu, a już czułem jak błękit nieba przywołuje mnie do siebie. Błękit? Może bardziej pasuje niebieski... Jednakże to zbyt ogólne określenie. Choć żadna barwa nie jest w stanie określić koloru nieba.

      Czy ten właśnie oto odcień niebieskiego miał mnie wznieść ponad wszystko? Czy też zdradliwie zepchnąć w otchłań?

*

       - Hyung-nim! Hyung!

       Czułem gwałtowne wstrząsy, które wprawiały w ruch materac oraz całe łóżko. Czyjeś ręce uczepiły się mojego ramienia i bezlitośnie maltretowały całe ciało. Otworzyłem jedno oko i próbowałem wyostrzyć rozmazany obraz wielokrotnym mruganiem, jednak utrudniało mi to ostre światło lampy. Jęknąłem cicho i chciałem naciągnąć na głowę kołdrę, ale zorientowałem się, że została mi ona odebrana. Może też dlatego moje stopy były takie zimne, chociaż zwykłem spać w ciepłych ubraniach, gdyż jako dziecko lunatykowałem.

- Aish! - Zamachnąłem się, aby odepchnąć od siebie wiszącego nade mną Daesunga, ale z powodu chwilowego otępienia nie zrobiłem tego zbyt skutecznie. - Która godzina?

- Piąta rano. - odparł zniecierpliwionym głosem i pociągnął ponownie za moje ramię. - Wstawaj w końcu! Musimy się zbierać! Szybko, szybko!

- Gdzie? - wychrypiałem zaspanym głosem, mając w myślach chytry plan ponownego zaśnięcia, kiedy Daesung pobiegnie obudzić pozostałych.

- Nie zadawaj bezsensownych pytań. Przecież Jiyong mówił wczoraj, że dzisiaj jedziemy... Ekhem, „postawić pierwszy krok ku naszej nowej przyszłości!” - zaakcentował w stosunkowo zabawny sposób głos G-Dragona.

Zmarszczyłem czoło, próbując sobie usilnie przypomnieć kiedy powiedział coś podobnego, ale doszedłem do szybkiego wniosku, że podobne kalkulacje o tej godzinie i tak nic nie wniosą do mojego życia.

- Pozostali już wstali? - Zsunąłem kaptur z głowy i wciągnąłem skarpetki na stopy, jednocześnie próbując ogarnąć wzrokiem pokój oraz poukładać sobie w myślach kolejność wykonywania porannych czynności.

- Taeyang już jest na nogach od dawna, Seungri próbuje wstać, a GD... Cóż, sam zapewne znasz odpowiedź na to pytanie. Jego to nawet siła boska nie wyciągnie z łóżka. - wzruszył ramionami chłopak i z charakterystycznym, szerokim uśmiechem opuścił pomieszczenie.

     W chwili, w której drzwi zostały zamknięte, opadłem z powrotem na łóżko. Zamknąłem oczy, nastawiając się na to, że w razie co, przyjdą mnie obudzić po raz kolejny. I choć byłem na tyle zmęczony, że mógłbym ponownie zasnąć, pewna myśl nawiedziła mój umysł, burząc spokój i podnosząc ciśnienie.

         Jasmine.

        Szybko wróciłem do pozycji siedzącej i z irytacji wykonałem dziwny wymach rękami.

      Od tamtego pamiętnego dnia w studiu nagraniowym ani razu nie zamieniłem z nią słowa, a minęły dobre trzy tygodnie. Trwaliśmy w dziwnej wojnie, która nie nabrała wymiarów zbrojnych, ale opierała się na wymownym milczeniu. Jasmine usilnie starała się mnie unikać, jednak od pozostałych członków zespołu wiedziałem, że kiedy tylko nadarzyła się odpowiednia okazja, wypytywała o mnie. Poza tym nikomu nie powiedziałem o zdarzeniach, które miały miejsce pomiędzy nami. Uznałem, że lepiej o tym zapomnieć niż robić z igły widły, a w dodatku szczerze wątpiłem, ażeby dla osoby z zewnątrz miało to jakieś znaczenie. Teraz, kiedy wszyscy przyzwyczailiśmy się do jej obecności, nie było na co narzekać. Nawet jeśli wciąż nas zaskakiwała w najmniej oczekiwanych momentach, przestała być groźna, a my traktowaliśmy ją na normalnych warunkach. Był moment, w którym Seungri nawet zaczął nazywać ją noona*, co było o tyle dziwne, że zwykle on najbardziej się żalił na jej egzystencję i darł z nią koty średnio każdego dnia

      Taeyang niezbyt przepadał za jej towarzystwem. Za każdym razem, kiedy ona się pojawiała, on po niecałych dwóch minutach znajdował ciekawe zajęcie w zupełnie odrębnym miejscu. Raz nawet udało mi się podsłuchać ich rozmowę, kiedy Jasmine dorwała go na tarasie. W efekcie końcowym Taeyang nie udzielił jej żadnych informacji na temat owej dziewczyny spotkanej tamtego pamiętnego dnia. To osoba, której zagiąć w żaden sposób się nie da.

      Zauważyłem, że Daesung jako jedyny nie miał większych problemów z porozumieniem się z dziewczyną. Może to kwestia tego, że jego uśmiech powierzchownie mógł uleczyć każdą mentalną ranę i uraz. Nawet jeśli przypadek Anderson był wyjątkowo ciężki. Na początku ewidentnie zaszła mu za skórę, ale ostatnio chłopak odzyskiwał pełnię życia, chociaż los nie był dla niego łaskawy przez ostatnie parę miesięcy.

     Z kolei G-Dragon... Wszedłem do jego pokoju po szybkim wyborze garderoby i patrzyłem właśnie na bezradnych chłopaków, którzy szukali sensownego sposobu, żeby wyrwać go ze snu. Nic dziwnego, że nie chciał podnosić się na nogi, skoro w ostatnich tygodniach jako jedyny pracował od rana do wieczora. A obecna godzina niezbyt wpasowywała się w ludzki harmonogram. Jednak nie oszukujmy się, że bycie liderem do czegoś zobowiązuje.

     Po dłuższej chwili doszedłem do wniosku, że nic nie wskóram plątaniem się pod nogami. W takim wypadku normalny człowiek pomaszerowałby do lodówki, ale ja czułem jedynie mdlące ssanie w żołądku i to wcale nie z powodu braku pożywienia. Niegdyś uwielbiałem jedzenie, a dzisiaj wystrzegam się go jak ognia - zawczasu doprowadziło to mnie do nadwagi i przez to moja szansa na znalezienie się w zespole wisiała na włosku. Gdyby nie determinacja, ażeby schudnąć, pewnie nigdy nie stanąłbym na scenie z Big Bang. Ostrożności nigdy nie za wiele, a nie chciałbym przykrej powtórki z rozrywki, nawet jeśli nad moją dietą czuwa sztab ludzi.

       Nie wiem dlaczego, ale jakaś siła wewnętrzna skierowała moje kroki do wyjścia. Zamknąłem za sobą drzwi apartamentu i podreptałem oświetlonym korytarzem hotelowym, by następnie przemierzyć schody dwa piętra niżej. Nim się obejrzałem, sterczałem przed drzwiami do apartamentu Jasmine. Było wcześnie, zapewne jeszcze spała, ale wedle jej życzenia mieliśmy stawiać ją na nogi w zależności od zdarzeń. Tak więc podniosłem rękę i trzykrotnie zastukałem.

       Minuta całkowitej ciszy, którą spowity był korytarz. Nie dochodził mnie żaden szmer. Nic dziwnego, skoro moje pukanie przypominało dreptanie myszy polnej. Zaryzykowałem i powtórzyłem czynność z nieco większą gwałtownością.

      Śpi czy udaje? Raczej mało prawdopodobne, żeby w tych godzinach nie było jej w środku, bo kto normalny szlaja się nocą po niebezpiecznych ulicach Seulu?

- Jasmine? - powiedziałem niekontrolowanie, nawet tego nie przemyślawszy i znów nadstawiłem uszy w oczekiwaniu na jej odpowiedź.

       Martwa cisza.

    Nieco skonfundowany, naparłem na klamkę, która, o dziwo, ustąpiła. To całkiem naturalne, że powinna się na noc zamykać, w pewnym sensie daje to większe poczucie bezpieczeństwa. Zajrzałem do pogrążonego w całkowitej ciemności salonu i cicho zamknąłem za sobą drzwi.

- Jasmine? Jesteś tu? - Co za głupie pytanie! Myśl, Seunghyun, myśl chociaż od czasu do czasu!

Postawiłem parę kroków i już na wstępie omal nie zwaliłem wazonu kwiatów z jednego ze stolików. Kto, do jasnego pioruna, stawia meble na przejściu?! Oddychając jak najciszej potrafiłem, przesunąłem wazon na jego uprzednie miejsce i skierowałem swoje kroki ku łunie mdłego światła, sączącego się z przymkniętych drzwi sypialni.

       Potrzebowałem krótkiej chwili, by odnaleźć wzrokiem sylwetkę Jasmine, kiedy w końcu znalazłem się u progu pomieszczenia. Siedziała na posadzce, wsparta o bok materaca, obracając w palcach swój telefon komórkowy. Sądząc po jej kompletnym ubiorze z dnia wczorajszego jeszcze nie zdążyła zmrużyć oka. Jej wzrok ani na nędzny ułamek sekundy nie spoczął na mojej osoby. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w to elektroniczne urządzenie, choć jej twarz jednocześnie wyrażała całkowity brak emocji. Zbliżyłem się do niej i pochyliłem, wspierając dłonie o kolana. Przekrzywiłem nieco głowę, żeby móc lepiej widzieć jej oblicze.

- Przyszedłem ci oznajmić, że musimy się zbierać. Dam ci chwilę, żebyś wzięła prysznic, ale nie więcej niż piętnaście minut.

Wypowiadając te słowa, miałem wrażenie, że zachowuję się co najmniej obcesowo i nietaktownie, bo moja rozmówczyni nie wyglądała na najszczęśliwszą osobę pod słońcem. Czekałem cierpliwie na jej odpowiedź. Westchnąłem, nie dostrzegając u niej żadnej reakcji, więc dlatego też ponownie się wyprostowałem z rezygnacją.

- Jak tam sobie chcesz... - wymamrotałem i odwróciłem się, żeby opuścić jej pokój, a tym samym udać się z powrotem na górę oraz oznajmić wszystkim, że Jasmine nie jest dzisiaj zdolna do współpracy.

       Cichy szloch...

       Przystanąłem, zaalarmowany tym odgłosem i ponownie zajrzałem przez ramię, ażeby spojrzeć na twarzy ciemnowłosej. Zaciskała pobielałe wargi, usilnie próbując powstrzymać kolejne niekontrolowane dźwięki, podczas gdy jej policzek zalśnił od napływających w przesadnie obfitej ilości łez. Spuściła głowę na tyle efektownie, aby ukryć swoją chwilę słabości, ale nie była w stanie powstrzymać irytującego drgania ramion. A ja stałem tam, kompletnie bezradny, napinając i rozluźniając mięśnie dłoni podczas zaciskania ich w pięść. Wewnętrzne panikowałem, chociaż też nie mogłem sprecyzować co wyraża moje oblicze. Pod moimi nogami zalewa się łzami dziewczyna, a ja jak profesjonalny tchórz szukam okazji i argumentu do ucieczki.

         Co robić, co robić?!

      Najwidoczniej nie pozostało mi nic innego jak zbliżyć się do niej z wolna i okazać chociaż trochę współczucia, nawet jeśli nie jestem w stanie określić przyczyny płaczu. I tak też wówczas zrobiłem. Nie wiem co mną kierowało. Przez ostatnie tygodnie żyliśmy w istnej separacji. Kiedy na nią patrzyłem, w ogóle nie dostrzegałem nikogo wartego uwagi. Właściwie to ledwo postrzegałem ją jako kobietę. Więc dlaczego teraz nawiedzało mnie uczucie, że mam przed sobą zupełnie inną osobę? Osobę, która potrzebuje ratunku. Właśnie teraz.

       W iście „magiczny” sposób nagle znalazłem się tuż obok niej na podłodze. Z początku mój wrodzony uraz do otwartego dotyku hamował moje kolejne ruchy, jednak w końcu udało mi się otoczyć ją ramieniem. Było to o tyle niezręczne i nieudolne, że ona w ogóle nie reagowała na moje zachowanie, teraz kryjąc twarz w podkulonych kolanach. Bezwiednie zacisnąłem rękę na jej przedramieniu i to spowodowało, że jakimś cholernym cudem jej głowa znalazła się na mojej klatce piersiowej. Uczepiła się marynarki i tłumiła szloch w miarę możliwości, a jej żałosne wycie odbijało się echem w moich uszach, wwiercając z pokłady ludzkiej wrażliwości. Nieważne za jak wredną jędzę ją uważałem - wciąż była człowiekiem. A jako istota ludzka miała prawo do łez i bezsilności.

        Dlaczego to robiłem? Sam nie wiem. Obudziło to we mnie opiekuńczy instynkt, choć nigdy nie musiałem się nikim zajmować. Nawet w zespole to ja byłem otoczony opieką, a nie moi młodsi „bracia”. Owszem, należałem do osób wrażliwych, ale umywałem ręce od odpowiedzialności. Ponadto, rzadko kiedy działałem spontanicznie. Wolałem wszystko rozsądnie przemyśleć, ale obecność Jasmine w niewytłumaczalny sposób zmuszała mnie do innych czynów, nie zawsze zgodnych z moją wolą. Zupełnie jak w zaistniałej sytuacji.

       Siedziałem tam dłuższą chwilę, nie zwracając uwagi na niewygodną pozycję w jakiej się ułożyłem. Bałem się ruszyć, myśląc, że to uprzytomni Jasmine, iż przebywam z nią w jednym pomieszczeniu. Ani razu się nie odezwała od momentu, w którym pojawiłem się w jej sypialni. Jednak ciszę przerwały silne wibracje w lewej kieszeni moich spodni. Wolną ręką dobyłem telefonu i zerknąłem na wyświetlacz - Daesung próbował się do mnie dodzwonić, a sądząc po godzinie jaka znajdowała się na wyświetlaczu, była już pora wyjazdu. Przeczekałem chwilę, ażeby połączenie zostało przerwane, po czym wystukałem szybką wiadomość o następującej treści:

„Nie czekajcie na mnie. Mam coś pilnego do załatwienia. Złapię was później. Przepraszam. /Tabi”

Domyślałem się, że po tej wiadomości tekstowej dostanę serię pytań, bo takie wytłumaczenie nie mogłoby ich zaspokoić, dlatego też dla własnego bezpieczeństwa wyłączyłem telefon.

        Przychyliłem się nieco, próbując dostrzec wyraz twarzy Jasmine. Jej spokojne i w dodatku nienaturalnie niewinne oblicze, przymknięte, ale wyraźnie opuchnięte od gorzkiego płaczu oczy i głęboki oddech świadczyły tylko o jednym.

           Spała. I to w dodatku na mnie.

       Jedyne co pamiętam z następnych wydarzeń to to, że również usnąłem z istnym mętlikiem w głowie, mając na myśli setki pytań i najróżniejsze przerażające wizje, które mnie spotkają, kiedy Anderson zorientuje się w jakim jest położeniu. Jednakże ostatnie co jestem w stanie przywołać w pamięci to brzask wschodzącego słońca i jej kojące ciepło tuż obok mnie.

 

*

ZWIASTUN. 

clickclickclick.

Ostatnio postarałam się trochę i dokończyłam zwiastun, który zaczęłam jeszcze zanim to opowiadanie zostało stworzone. Fakt faktem, nie jest on najwyżej klasy, ale mam nadzieję, że niektórych zachęci do czytania i ułatwi zadanie w rozróżnieniu bohaterów oraz da wam jakieś wyobrażenie o nich.

Rozdział dedykuję Snooki, gdyż jest ona niezwykle wierna temu blogowi i to właśnie ona wypytuje się o każdy kolejny rozdział. Poza tym jest niesamowicie utalentowaną pisarką i czuję się zaszczycona faktem, że czyta moje opowiadanie. Dziękuję Ci za to. 

Przepraszam również za brak komentarzy pod waszymi ostatnimi postami. Z racji tego, że szkoła powróciła mam teraz mniej czasu na poświęcanie uwagi blogom, ale z racji tego, iż jest weekend, nadrobię wszystkie zaległości. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie. 

Tacos rule,